“Eerst en vooral…
Men moet naar Indië gaan om te begrijpen hoe dit project tot stand gekomen is en wat Lydie Thonnard gedaan heeft.
Ze is enkele maanden geleden met haar vriend pianist en klarinettist Gilles Carlier naar Indië gegaan om haar opleiding in Indische muziek te verdiepen. Ze ontmoetten er Sumanth Manjunath met wie er direct een connectie was, zowel menselijk als artistiek. Zonder elkaar zelfs te kennen werd deze connectie almaar groter tijdens de reis.
Bij haar terugkeer hoort Lydie dat Sumanth Manjunath in Europa is. Ze wil van zijn komst profiteren om hem naar Brussel te laten komen zodat ze een moment van muziek en van samen spelen kunnen herleven.
Ze zullen met vier zijn voor het concert: Sumanth Manjunath, viool en zang, Yashwant Hampiholi mridangam, Lydie Thonnard, fluit en zang en Gilles Carlier, piano.
Het grootste deel van de Indische muziek is geïmproviseerd zodat de uitvoerders veel vrijheid hebben. In dit project houdt ze van deze muziekvisie zonder de tussenkomst van ego, juist daar zijn, op zijn plaats, zonder veroordeling, de gespeelde noten zijn degene die op het moment moeten geuit worden. Het is een geschiedenis van energie, opening en aanwezigheid op het moment. Als ze het project zou moeten beschrijven in eenvoudige woorden: “de ontmoeting, het simpele plezier om te delen zonder verwaandheid”.
Laat ons over ontmoetingen praten…
In chronologische volgorde heeft de eerste ontmoeting zich met Gilles Carlier voorgedaan, meer dan zeven jaar geleden…
Eerst waren ze alle twee leraars op de academie waar ze snel overeenkwamen op menselijk en pedagogisch vlak. Ze hebben ook gezamenlijke projecten gehad met hun leerlingen. Ze zijn elkaar uit het oog verloren maar hebben elkaar drie jaar geleden weergezien op het Conservatoire Royal de Bruxelles. Ze hebben studies in de nieuwe richting “Rythmes et Rythmiques” hernomen. Ze worden ook collega’s en krijgen dan zin om samen naar Indië te gaan.
Na jaren van professioneel samenwerken was het de eerste keer dat ze elkaar muzikaal ontmoet hebben. Het was een echte ontdekking.
Met Sumanth Manjunath…
Lydie heeft Sumanth tijdens een workshop in Indië in december ontmoet. Het was een workshop die door de vader van Sumanth gegeven werd. Zijn vader is de grote Indische vioolspeler Mysore Manjunath. Ze ontmoet hem in de school zonder dat ze weet wie zijn vader is en het is wanneer ze, tussen twee cursussen in, bij hem thuis gaat, dat hij zegt wie zijn vader is.
Met de slagwerker?
In werkelijkheid heeft ze Yashwant Hampiholi nooit ontmoet. Het is ten andere een gemeenschappelijk kenmerk in de Indische muziek dat men op voorhand de personen met wie men gaat spelen niet kent. Ze zullen elkaar enkele dagen of zelfs maar enkele uren voor het concert ontmoeten!
En met PLOEF! ?
Ze is nog nooit bij PLOEF! geweest en heeft de plaats dus nog nooit gezien!
Ze geeft zangateliers thuis en toen ze vertelde dat ze een plaats zocht om met Sumanth te spelen heeft één van de zangeressen PLOEF! voorgesteld!
Over Lydie…
- Haar inspiraties..
Lydie Thonnard heeft een opleiding van klassieke fluitspeelster gevolgd. Ze heeft zich snel tot de hedendaagse klassieke muziek gewend. Door deze muziek heeft ze andere speeltechnieken ontwikkeld en een groot kleurpallet aan haar spel toegevoegd. Gedurende deze periode heeft ze zich over de traditionele muziekgroepen gebogen en op de hedendaagse jazz waarvan er vele Belgische groepen zijn zoals Tricycle of ook nog Aka Moon waar ze veel naar geluisterd heeft.
Ze luistert niet alleen naar fluit maar dit instrument blijft toch heel inspirerend zoals bij voorbeeld Magic Malik, een Franse fluitspeler die een speeltechniek heeft die ze heel erg waardeert. Er is ook Henri Tournier, ook Frans, die een dubbel facet heeft dat haar bevalt: hij speelt zowel moderne fluit als bansuri, een fluit uit bamboe die men in Noord Indië bespeelt.
Het is deze dubbele benadering van de westerse en oosterse muziek, gestoeld op de ontmoeting van andere culturen, die weerklank heeft op het parcours van Lydie. Nieuwsgierig en nederig, open naar de wereld, zonder de wil van culturele toeëigening, weet deze benadering wat hij beheert en wat hij nog kan ontdekken, voor zijn grootste plezier.
- In samenwerkingen…
Het is het menselijke dat voor alles telt.
- Wat ze graag hoort…
Ze heeft geen bijzondere stijl, ze houdt van elke muziek die haar geestdriftig maakt, of het traditionele, klassieke, hedendaagse, gesproken of instrumentale muziek is, er is geen regel. Het is door het hart en obsessie!
- Notie van risico in haar leven…
In haar leven dringt het risico zich op door haar naïviteit. Het is door zich te blijven focussen op iets en door door te gaan dat ze zich, erna, rekenschap geeft van het risico, of het nu in reizen, muziek, enz. is.
- Een recent document dat haar iets geleerd heeft…
Onlangs heeft ze een ongelooflijk instrument ontdekt: de voetbas.
Alles begint tijdens haar reis in Indië waar ze een tiental nieuwe stukken geschreven heeft. De Indische muziek is rond twee polen gebouwd: ritme en melodie. De melodie ontplooit zich altijd met betrekking tot een bastoon, een doorlopende noot die de toespraak ondersteunt en overeenkomt met de eerste noot van het gebruikte gamma.
Lydie wou een instrument vinden dat de rol van “pedaal” kon spelen terwijl ze fluit speelt. Al zoekende vond ze een Belgisch instrument, op het einde van de negentiende eeuw in Namen gemaakt, dat goed met haar opzoeking zou kunnen overeenkomen: de voetbas! Van het één kwam het ander en zo had ze een ontmoeting met de accordeonist Benjamin Macke die al meer dan tien jaar met dit instrument speelt.
Voor haar was dit een echte ontdekking en Benjamin Macke een echt mooie ontmoeting!”
